Wat vooraf ging.
Niet zo lang geleden, ergens in 2017 hadden een paar leden het idee geopperd om voor het destijds
90 jarig bestaan van de vereniging een dagje te gaan steurvissen.
Wat er destijds met dat idee gebeurd was liet zich wel raden,
de kleine minderheid wist de grote meerderheid te overstemmen.
Zie ook het verslag Steurensleuren 2017
Het onderwerp werd daarna stiekem nog eens een paar maal aangehaald tijden de algemene ledenvergaderingen,
doch helaas zonder succes.
Iets met wat de boer niet kent dat vreet ie niet, ik weet niet of de meeste bekend zijn met dit spreekwoord,
maar ik denk dat deze gezegde toch aardig in de buurt kwam.
Hoe dan ook, ik kon het idee maar niet loslaten.
De eerder opgedane ervaringen van zowel ondergetekende als van een aantal andere leden
liet het wel inzien dat een dergelijke dag toch wel een kans van slagen had, mits…en na de mits de maren.
Geloof me, er waren veel maren.....
Na wat heen en weer gesoebat kregen we eindelijk groen licht.
Peter wilde bij de visplas wel lobbyen voor ons, en eerlijk is eerlijk, je moet de mensen laten doen waar ze goed in zijn, en zeuren en drammen is aan peter wel besteed,
hij is immers daar een beetje kind aan huis.
Dus al rap kregen we de benodigde informatie.
Nu restte eigenlijk alleen nog maar een datum.
Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen, die kon dan niet en hij kon die andere dag niet etc. etc. Pensionado’s hebben het schijnbaar drukker dan de werkenden.
Maar uiteindelijk kwam er toch een datum bovendrijven, te weten 14 Oktober.

Mooi.

The day of day’s…

De datum was ondertussen gezet, zo ook de vertrektijd van elf uur.
Gevist zou worden bij de Woldstek van ongeveer half één tot vijf uur.
Er kon gekozen worden voor de belevingsvijver en de zogenaamde biggame vijver.
Waarbij de meeste voor de belevingsvijver gingen.
Arjen en Peter hadden besloten om op eigen rekening vroeg in de ochtend al af te reizen.
De anderen zouden dan tegen de middag komen.

Zo rond twaalven kwamen de leden langzamerhand binnendruppelen en zochten een plekje langs de waterkant.

Chris, Dennis en Annes hadden hun zinnen gezet op de biggame vijver, waar Peter en Arjan al eerder die ochtend heen waren gegaan.
De rest koos voor de belevingsvijver, een leuke bak water alleen een beetje aan de drukke kant.
Maar ja, het waren de laatste mooie dagen, dus wat wil je.
Het duurde dan ook niet zo lang of de eerste vissen werden al gevangen, het was alleen voor de meeste van ons nog even een onwennige bezigheid, als eerste het aas…..zure haring, zalm en weet ik veel wat nog meer.
En dan de vissen zelf nog, mooie sterke tegenstanders met het uiterlijk van een haai die zich een week of wat niet geschoren had ( doelende op die dikke snorharen  ).
Bertus Huisman werd er haast bang van en durfde ze amper aan te raken, maar na een paar keer zo’n beest aan de haak te hebben gehad ging het al wel.

Voor degene die het nog nooit eerder hadden gedaan is dit dan ook een heel avontuur.
Koos zijn dag kon dan ook niet meer stuk en dat liet hij ook wel duidelijk merken.
Er werden door ieder van ons mooie vissen gevangen met soms een “klein” extraatje zoals Bertus die een mooie karper ving van wel 72 Cm,
zelfs voor die plas is dat een hele mooie vangst.

Voor Bertus een mooie karper van wel 72 Cm.

Reindert, Bertus zijn buurman aan het water had het ook wel naar zijn zin en hun knus samenzijn had wel iets weg
van Statler en Waldorf van de Muppets ( u weet wel, die twee knarren op het balkon, en dan niet Loek en Bertus W  ).
Loek, onze voorzitter had er ogenschijnlijk ook wel schik in, want telkens als je keek stond hij daar te grijnzen met in zijn handen een kromme hengel.
Prachtig om te zien, soms had het iets van dat verhaal van “de oude man en de zee”.

Loek, onze voorzitter had er ogenschijnlijk ook wel schik in...

Het was een genot om het mee te maken, maar ook om te zien.
Vis werd er wel gevangen en ook wel in leuke aantallen.
Helaas kregen we niet alles mee wat er in de andere vijver afspeelde, maar ook daar werd zo nu en dan een visje gevangen.
Eerlijk is eerlijk, als er een prijs bestond voor de breedste grijns, dan ging die wel naar Dennis.
En dan is die ook nog eens dubbel en dwars verdient.
Na een hele tijd van oeverloos dom dobberloeren zagen we dat zijn pennetje langzaam wegzakte naar de diepte…
...yes een vissie, een zachte tik met zijn hengel maakte dat het dier goed gehaakt werd.
En daar was de vis het niet mee eens en dat liet ie ook wel merken.
Je hebt daar een onderlinge tussenruimte van 15 meter, maar algauw bleek dit al te klein en moesten de mannen zowel links als rechts van hem de lijnen binnenhalen.
Chris en Arjan hadden ondertussen aan de overkant hun handen ook al aardig vol, maar dit was wel iets heel uitzonderlijk.

Chris en Arjan hadden ondertussen aan de overkant hun handen ook al aardig vol...

Na een drie kwartier, misschien zelfs wel een uur liet het beest zich eindelijk zien.
Ondanks dat Annes er al stond met een toch wel vrij groot net, was ik er al wel van overtuigd dat hij een groter net nodig had.
En nee, deze vis had niet echt de intentie om het snel op te geven, en aan de verbeten gezicht van Dennis te zien was hij dat ook niet van plan.
Hij had al eerder die dag eentje verspeeld, en dat zou hem nu niet gebeuren.
Na verloop van tijd kwam er langzaam maar zeker een eind aan deze strijd en werd het dier met een paar man sterk aan de wal getrokken.
Een meetlint leerde al gauw dat hij tegen de twee meter aantikte, ik weet haast wel zeker dat deze indien goed gemeten was groter was.
Maar één ding is zeker, die man zijn dag kon niet meer stuk.
Aan de andere kant, gosh een hele middag zitten vissen en maar één visje vangen das ook best wel triest,
het leek haast wel op de laatste wedstrijd in Spannenburg.

Een hele middag zitten en dan maar één visje.....

Net een jubileumwedstrijd, maar dan anders.
Koos, een verwoed wintervisser weet in elk geval wel welke stekken hij gaat kiezen voor de komende winterwedstrijden.
Doch helaas zoals met alle leuke dingen kwam ook aan deze dag een eind.
Al wilden sommigen denk ik wel stiekem doorgaan, maar ja tijd is tijd.
Na het opruimen hadden we nog even de tijd om daar nog even wat te eten en na te genieten van deze in mijn ogen toch wel unieke dag.

Geslaagd?
Ik denk het wel.

En nu de grote vraag,...
...is het voor herhaling vatbaar?

                                                                                                                                                                                                                                                                                               Steller F Zoutman