Foto, westerkrant.nl

Ikzelf wilde er zo niet aan voorbijgaan, niet zonder iets te zeggen.
Stiekem heeft me het meer geraakt dan dat ik zou willen toegeven.  

Toch een vreemde gewaarwording, als je voorheen door de middenweg liep of reed dan zag je van veraf al de grote rode letters Swart.
Voor buitenstaanders een winkel als vele anderen, voor Hoogkerkers of insiders was dit toch meer dan een winkel.
Een winkel waar ik ondergetekende als kind vele uren heb rondgesnuffeld.
Maar iets is me na al die jaren altijd nagebleven.

Onmiskenbaar in mijn geheugen gegrift een met tegels afgezette betonnen bak gevuld
met water met daarin diverse goudvissen en op de rand stond een vierkante metalen bak met maden.
Ik weet het nog als gisteren, een schepje maden koste toen een kwartje en als je je madenbak vulde dan kon je vaak niet verder tellen dan vier schepjes en dat koste dan een gulden.
Als Abel het wel of niet doorhad, denk het wel,  maar kwam er altijd wel mee weg, hij bleef altijd even vriendelijk en stond altijd klaar voor een praatje.
Als het nu wel of niet bekend is, deze man heeft ook jarenlang onze vereniging gesponsord en verkocht hij voor ons de broodnodige vergunningen.

Zelf woon ik al jaren niet meer op het dorp, maar dat neemt niet weg dat ik er niet meer aan denk.
Heel soms cruise ik er nog wel eens doorheen en denk dan terug aan de vervlogen tijden van weleer.
Nu de volgende keer is alles anders en is de winkel van Abel Swart er niet meer.


Abel, bedankt voor alles.
En op persoonlijke titel, bedankt voor alle mooie herinneringen.
Ik of wij gunnen je het allerbeste, voor nu en voor de toekomst.